Η σκλαβιά καταργήθηκε εδω και αρκετές δεκαετίες, αλλά η εκμετάλλευση εχει αλλάξει μορφή. Οι φυτειες ζαχαρης ανήκουν στις ιδιες οικογενειες των παλιών δουλεμπόρων. Εκει πλέον δουλεύουν νοτιοαμερικανοι με βασικό μισθό, εναλλάξ σε δυο 12ωρες βάρδιες ώστε να μοιράζονται ενα κρεβάτι, πριν γυρίσουν στις πατρίδες τους. Όσες φυτείες έγιναν μουσεία ή ξενοδοχεία, αναφέρουν τα πάντα για την ιστορία τους, εκτος απο το γεγονός οτι εκει δούλευαν σκλάβοι!
Άλλες φυτείες έχουν γίνει εργοτάξια επεξεργασίας χημικών και πετρελαϊκών προϊόντων. Η μόλυνση ειναι προφανής, ο Μισσισιπης δηλητηριασμένος. Η υπουργός περιβάλλοντος του Τραμπ θελει να καταργήσει το γραφείο περιβάλλοντος…”δεν ειναι πατριωτικό να θελεις έλεγχο και αυστηρό ρυθμιστικό πλαίσιο στις εταιρείες, θα χαθούν δουλειές”. Η μεγιστοποίηση του κέρδους συνθλίβει, τρομάζεις με όσους ακόμη διδάσκουν αυτή τη μη βιώσιμη λογική. Σκεφτεσαι τις πετρελαϊκές εταιρείες και τα οικόπεδα στην Κρήτη και στο Ιόνιο…τα κίνητρα τους θα ειναι τα ίδια, απαιτείται εγρήγορση και δημόσιος διάλογος για να μην δουμε πλοία σε γκρίζες θάλασσες στη Μεσόγειο.
Ο ρατσισμός δεν σταμάτησε ποτέ. Πρόσφατα οι τοπικες αρχες αποκαθήλωσαν μνημεία κυβερνητών-συμβόλων της εποχής του εμφυλίου, εν μέσω ισχυρών αντιδράσεων απο λευκούς που θέλουν “να διαφυλάξουν την ιστορία της πόλης”. Σα να θελεις να διατηρησεις την προτομή του χιτλερ.
Ο ρατσισμός βεβαια μεταλλάσσεται. Οταν θέλησαν να δημιουργήσουν ενα νέο αυτοκινητόδρομο, αποφάσισαν να καταστρέψουν τα πάρκα που σύχναζαν οι μαύροι, και ο δρόμος να διεμβολίσει τις γειτονιές τους. Απο πείσμα, οι Αφροαμερικανοί εξακολουθούν να παίζουν τζαζ κατω απο τη γέφυρα του δρόμου…υποταγμένοι και ανυπότακτοι.
Ο τυφώνας Κατρίνα συνέτριψε την πόλη και ακομα οι πολιτες θυμούνται οτι ο Μπους δεν κατέβηκε απο το ελικόπτερο να τους επισκεφτει…Ο Bansky βεβαια ήρθε για να απαλύνει τον πόνο με την τέχνη του.
Ακομα και για το σύμβολο της Νέας Ορλεάνης, το fleur-de-lis, υπάρχει διχασμός. Σύμβολο εκμετάλλευσης για κάποιους, κομμάτι της ιστορίας για άλλους…
Κι έπειτα ειναι η ομορφιά και η μουσική. Περπατάς στους δρόμους και η αρχιτεκτονική στη Γαλλική συνοικία σε μεταφέρει σε μιαν άλλη εποχή. Ακομα και το πρωί μπορεις να ακούσεις τζαζ και σαξόφωνα, απλως περπατώντας στα σοκάκια…οι ντόπιοι θυμίζουν Έλληνες, φιλικοί, καπνίζουν, ζουνε με λίγα χρήματα και αρκετο street life. Ένας ποιητής στο δρόμο θα σου γράψει στίχους σε μια γραφομηχανή αν του δωσεις μια φράση, αυτοσχεδιάζοντας σε 3 λεπτά…
Λέει ο Τενεσι Ουιλιαμς: “Στις ΗΠΑ υπάρχουν 3 πόλεις, η Νέα Υόρκη, η Νέα Ορλεανη και το Σαν Φρανσισκο, όλες οι υπόλοιπες πόλεις ειναι το Κλίβελαντ”.
Η γενέτειρα της τζαζ θα μου αφήσει τη μουσική της, και θα μου θυμίσει την ανάγκη του διαλόγου και των ενεργών πολιτών, για την κοινωνική συνοχή, το περιβάλλον, και τη βιώσιμη οικονομική δραστηριότητα. Τωρα που καλοκαιριασε, ας πιούμε εξω ενα καφε κι ας μιλησουμε για τα σημαντικά.
Πρόσφατα σχόλια